Kami nakabati sa pagpagarbo sa Moab, unsa siya ka mapagarbohon; sa iyang pagkamapahitas-on ug sa iyang pagpagarbo ug sa iyang pagkamayubiton; ang iyang mga pagpangandak kawang lamang.
ang Jerusalem ug ang mga siyudad sa Juda, ang mga hari ug ang mga pangulo niini, aron sa paghimo kanila nga biniyaan ug usa ka kalisangan, usa ka talamayon ug usa ka tinunglo, sama niining adlawa;
Kami nakadungog sa pagpagarbo sa Moab— mapagarbohon kaayo siya— sa iyang pagkamapahitas-on, sa iyang garbo, ug sa iyang pagkamapangandakon, ug sa pagkamapalabilabihon sa iyang kasingkasing.
(Kay ang Ginoo nagpahiuli sa pagkahalangdon ni Jacob, sama sa pagkahalangdon sa Israel, kay ang mga tigpanglungkab nanglungkab kanila ug gilaglag ang ilang mga sanga.)
Nianang adlawa ikaw dili ibutang sa kaulawan tungod sa tanang binuhatan nga pinaagi niini ikaw misupil kanako; kay unya akong kuhaon gikan sa imong taliwala ang imong mga tawo nga mapahitas-ong nagpalabilabi, ug ikaw dili na mapahitas-on diha sa akong bukid nga balaan.
Sultihan ko kamo, kining tawhana mipauli sa iyang balay nga maoy gimatarong kay sa usa, kay ang matag usa nga magpataas sa iyang kaugalingon ipaubos, apan ang magpaubos sa iyang kaugalingon, ipataas.”
Apan siya naghatag ug dugang pa nga grasya, busa ang kasulatan nag-ingon, “Ang Dios nagsanta sa mga mapahitas-on, apan sa mga mapaubsanon siya naghatag ug grasya.”
Kamo usab nga mga batan-on, pagmasinugtanon kamo sa mga kadagkoan. Ug kamong tanan, pagsul-ob sa pagkamapaubsanon ngadto sa usa ug usa, kay “Ang Dios mobatok sa mga mapahitas-on, apan sa mga mapaubsanon siya maghatag ug grasya.”