Walay naghunahuna o adunay kaalam o pagsabot aron sa pag-ingon, “Gisunog nako sa kalayo ang katunga niini, ako usab nagluto ug pan ibabaw sa mga baga niini, ako nagsugba ug unod ug mikaon ug himoon ba nako ang salin niini nga usa ka dulumtanan? Mohapa ba ako sa atubangan sa punoan sa usa ka kahoy?”
Ang matag tawo hungog ug walay kahibalo; ang matag tigsalsal ug bulawan gipakaulawan pinaagi sa iyang mga diosdios; kay ang iyang mga nga larawan kabakakan, ug walay gininhawa diha kanila.
nga nag-ingon sa usa ka kahoy, ‘Ikaw mao ang akong amahan,’ ug ngadto sa usa ka bato, ‘Ikaw mao ang nagpahimugso kanako.’ Kay sila mitalikod kanako ug wala moatubang. Apan sa panahon sa ilang kalisod sila moingon, ‘Tindog, ug luwasa kami!’
“Kay ang akong katawhan mga buangbuang, wala sila makaila kanako; sila hungog nga mga anak, ug wala silay mga salabotan. Sila mga batid sa pagbuhat ug kadaotan, apan sa pagbuhat ug maayo sila walay kahibalo.”
Ang akong katawhan nagpakisusi sa kahoy ug ang ilang sungkod naghatag kanila ug mga mensahe. Kay ang espiritu sa pagkamakihilawason nagpahisalaag kanila, ug mibiya sila sa ilang Dios aron sa pagbaligya sa dungog.
Unsa ang kapuslanan sa diosdios kon ang tighimo nagkulit niini, sa tinunaw nga larawan, magtutudlo sa kabakakan? Kay ang tighimo nagsalig sa iyang kaugalingong binuhat sa dihang naghimo siya ug mga amang nga diosdios!
Kay ang mga larawan naglitok ug mga walay pulos, ug ang mga tigpanagna nakakita ug bakak; ang mga tigdamgo nagsugilon ug mga bakak nga damgo, ug naghatag ug kawang nga mga paghupay. Busa ang katawhan naglatagaw sama sa mga karnero; gisakit sila kay sila walay tigbantay.