Alaot ako tungod sa akong kadaot! Ang akong samad hilabihan ka dako. Apan ako miingon, “Sa pagkatinuod, usa kini ka kasakitan, ug kinahanglang antoson nako kini.”
“Isulti kanila kining pulonga: ‘Paagasa ang mga luha sa akong mga mata sa adlaw ug gabii, ug ayaw kini pahunonga, kay ang ulay nga anak sa akong katawhan nasamdan sa usa ka dakong samad, sa hilabihan ka kusog nga hampak.
“Bisan ang among mga kasal-anan nagpamatuod batok kanamo, pagbuhat, O Ginoo, tungod ug alang sa imong ngalan; kay kami mibalik sa among naandan sa makadaghan, kami nakasala batok kanimo.
O Ginoo, ang paglaom sa Israel, ang tanan nga mobiya kanimo mahiagom sa kaulawan; kadtong mibiya kanimo isulti diha sa yuta, kay sila mibiya sa Ginoo, ang tuboran sa tubig nga buhi.
Ang akong kaguol, ang akong kaguol! Naglimbaglimbag ako sa kasakit! Daw mapikas ang akong kasingkasing! Ang akong kasingkasing gikulbaan pag-ayo; dili ako makahimo sa paghilom; kay akong nadungog ang tingog sa trumpeta, ang pasidaan alang sa gubat.
Kay ako nakadungog ug pagtuaw sama sa usa ka babaye nga nagbati, ang kasakit sama sa nagpahimugso sa iyang kamagulangan nga anak, ang pagtuaw sa anak nga babaye sa Zion, naglisod sa pagginhawa, nagtuy-od sa iyang mga kamot, “Alaot ako! Nagkaluya ako atubangan sa mga mamumuno.”
O katubigan unta ang akong ulo, ug ang akong mga mata tuboran sa mga luha, aron ako maghilak adlaw ug gabii tungod sa mga nangamatay sa anak nga babaye sa akong katawhan!
Maghilak siya sa hilabihan sa kagabhion, mga luha anaa sa iyang mga aping; sa tanan niyang mga hinigugma walay usa nga mohupay kaniya; ang tanan niyang mga higala nagluib kaniya, sila nangahimong mga kaaway niya.
Antoson nako ang kapungot sa Ginoo kay nakasala man ako batok kaniya, hangtod nga siya maglaban kanako, ug magpahamtang sa hukom alang kanako. Dad-on niya ako ngadto sa kahayag; ako makakita sa iyang pagkamatarong.