Sa diha nga sila mangadto, bukharon nako ang akong pukot sa ibabaw nila, ipaubos nako sila sama sa mga langgam sa kalangitan; kastigohon nako sila sumala sa taho ngadto sa ilang katilingban.
Kay ang tawo wala mahibalo sa iyang panahon. Sama sa mga isda nga nakuha sa usa ka daotan nga baling, ug sama sa mga langgam nga nadakpan sa lit-ag, ang mga anak sa mga tawo usab malit-ag sa panahon nga daotan, sa diha nga kini mahitabo kanila sa kalit.
“Tan-awa, ako magpadala ug daghang mangingisda, nag-ingon ang Ginoo, ug sila managat kanila ug human niini magpadala ako ug daghang mga mangangayam ug sila mangayam kanila gikan sa tanang bukid ug gikan sa tanang bungtod ug gikan sa mga liki sa mga pangpang.
Bisan pa niana nagpadayon ako sa pagpadala kaninyo sa tanan nakong mga alagad nga mga propeta, sa pag-ingon, ‘Ayaw buhata kining dulomtanan nga butang nga akong gidumtan!’
Bukharon usab nako ibabaw kaniya ang akong pukot ug siya makuha sa akong lit-ag, ug dad-on nako siya sa Babilonia, ngadto sa yuta sa mga Caldeanhon, apan siya dili makakita niini, ug siya mamatay didto.
Ibuklad nako ang akong pukot ibabaw kaniya ug siya makuha sa akong lit-ag ug dad-on ko siya ngadto sa Babilonia ug didto hukman nako siya tungod sa kalapasan nga iyang gihimo batok kanako.
Mao kini ang giingon sa Ginoong Dios: Iladlad nako ang akong pukot ibabaw kanimo uban ang usa ka panon sa daghang katawhan; ug ikaw guyoron nako sulod sa akong pukot.