“Balik ug ingna si Hesekias nga pangulo sa akong katawhan, Kini mao ang gisulti sa Ginoo, ang Dios ni David nga imong amahan: Nadungog nako ang imong pag-ampo, nakita nako ang imong mga luha; ikaw akong ayohon; sa ikatulo nga adlaw kinahanglan nga moadto ikaw sa balay sa Ginoo.
Ang imong mga patay mangabuhi; ang ilang mga lawas mabanhaw. O mga nagpuyo sa abog, pagmata kamo ug pag-awit tungod sa kalipay! Kay ang imong yamog maingon sa yamog sa kahayag, ug ang yuta magpahimugso pag-usab sa dugay nang nangamatay.
Dugang pa, ang kahayag sa bulan mahisama sa kahayag sa adlaw, ug ang kahayag sa adlaw mahimong pito ka pilo, ingon sa kahayag sa pito ka adlaw, sa adlaw nga ang Ginoo magbaat sa samad sa iyang katawhan ug mag-ayo sa ilang samad tungod sa iyang hampak.
Lukaton ba nako sila gikan sa gahom sa Sheol? Tubson ba nako sila gikan sa kamatayon? O kamatayon, hain man ang imong mga hampak? O Sheol, hain man ang imong paglaglag? Ang kaluoy natago gikan sa akong mga mata.
Apan wala sila maghunahuna nga ako mahinumdom sa tanan nilang daotang mga buhat. Karon ang ilang mga buhat naglibot kanila, sila ania sa akong atubangan.