Ang Ginoo magdala nganha kanimo ug sa imong katawhan ug sa balay sa imong amahan sa mga adlaw nga wala pa mahitabo sukad niadtong adlawa nga mibulag ang Efraim gikan sa Juda—ang hari sa Asiria.”
Sa unang higayon nga ang Ginoo misulti pinaagi kang Hosea, ang Ginoo miingon kang Hosea, “Lakaw, pangasawa ug usa ka babaye nga makihilawason ug pagbaton ug mga anak sa pagkamaluibon kay ang yuta nakasala sa dakong pagluib pinaagi sa pagbiya sa Ginoo.”
Ang Efraim nagdakop sa hangin ug naggukod sa hangin sa silangan sa tibuok adlaw; sila nagpadaghan sa kabakakan ug sa kabangis; sila nakigsabot sa Asiria, ug ang lana gidala ngadto sa Ehipto.
Sa pagkakita sa Ephraim sa iyang sakit, ug sa Juda sa iyang samad, miadto ang Ephraim sa Asiria ug nagpadala ngadto sa gamhanang hari. Apan siya dili makahimo sa pag-ayo kaninyo, o sa pag-ayo sa inyong samad.
Unsay buhaton nako kanimo, O Ephraim? Unsay buhaton nako kanimo, O Juda? Ang imong gugma sama sa panganod sa kabuntagon, sama sa yamog nga sayong mahanaw.
Kay ako nahibalo sa kadaghan sa inyong mga kalapasan ug unsa ka dako ang inyong mga sala— kamo nga nagsakit sa mga matarong, nga nagdawat ug suborno, ug nagsalikway sa mga nanginahanglan diha sa ganghaan.
Ang iyang kahalangdon sama sa kamagulangan sa torong baka ug ang iyang mga sungay mga sungay sa baka nga ihalas; pinaagi niini itulod niya ang katawhan, ang tanan ngadto sa mga kinatumyan sa kalibotan; kini sila mao ang napulo ka libo ni Efraim, ug kini sila mao ang mga linibo ni Manases.”