Busa akong bawion ang akong trigo sa panahon niini ug ang akong bino sa panahon niini, ug langkaton nako gikan kaniya ang akong delana ug ang akong lino nga nagtabon unta sa iyang pagkahubo.
Busa tan-awa, gituy-od nako ang akong kamot diha kanimo ug gikunhoran nako ang imong pahat, ug gitugyan ko ikaw ngadto sa kahakog sa imong mga kaaway, ang mga anak nga babaye sa mga Filistihanon, nga nangaulaw sa imong kalaw-ay.
Ug itugyan ko ikaw sa kamot sa imong mga hinigugma, ug gub-on nila ang imong lawak nga tinakpan ug lumpagon ang imong mga habog nga dapit ug huboan ikaw nila sa imong mga bisti, ug kuhaon ang imong mga matahom nga alahas, ug biyaan ikaw nila nga hubo ug walay tabon.
Kay ang hari sa amihanan magtigom na usab ug dakong panon nga labaw ka daghan kay sa una, ug human sa pipila ka tuig, siya mosulong uban sa usa ka dakong kasundalohan ug daghang mga kahimanan.
aron dili nako siya huboan ug himoon siya nga sama sa adlaw sa iyang pagkatawo, ug himoon siya nga sama sa kamingawan, ug ibutang siya sama sa uga nga yuta, ug patyon siya sa kauhaw.
Kay nagpuga sila ug hangin, busa mag-ani sila sa alimpulos. Ang uhay sa trigo walay lugas, dili kini mohatag ug pagkaon; kon mohatag man kini ug abot ang mga langyaw maoy maglamoy niini.
Kinsa ang nahibalo kon siya dili ba motalikod ug magbasol, ug magbilin ug panalangin sa iyang likod, halad nga pagkaon ug halad nga ilimnon alang sa Ginoo nga inyong Dios?
Ang ilang kabtangan mahimong sakmiton, ug ang ilang mga balay tumpagon. Bisan ug sila magtukod ug mga balay, sila dili makapuyo niini; bisan ug sila magtanom ug kaparasan, sila dili makainom sa bino gikan niini.”
Kon ang Edom moingon, “Kami nalaglag na apan tukoron namo pag-usab ang nagun-ob,” ang Ginoo sa mga panon moingon, “Mahimong tukoron nila apan akong lumpagon hangtod nga tawgon sila nga daotan nga nasod, ang katawhan nga gikaligutgotan sa Ginoo hangtod sa kahangtoran.”