Sila wala mag-alagad kanimo sa ilang gingharian ug sa imong dakong kaayo nga imong gihatag kanila, ug sa dako ug tabunok nga yuta nga imong gipahimutang sa ilang atubangan, ug wala sila mobiya sa ilang daotan nga mga buhat.
kay tingali unya ug ako mabusog, ug maglimod kanimo, ug mag-ingon, “Kinsa ba ang Ginoo?” o tingali unya ug mahimo akong kabos ug mangawat, ug magpasipala sa ngalan sa akong Dios.
Kay gikalimtan ninyo ang Dios sa inyong kaluwasan, ug wala hinumdomi ang Bato nga inyong dalangpanan; busa bisan nagtanom ikaw ug matahom nga mga tanom ug nagpahiluna ug mga sanga sa laing dios,
“Unsaon nako sa pagpasaylo kanimo? Ang imong mga anak mitalikod kanako, ug nanumpa pinaagi niadtong dili mga dios. Sa diha nga gipakaon nako sila hangtod sa pagkabusog, sila nanapaw hinuon ug nagpanon ngadto sa mga balay sa mga babaye nga nagbaligya sa ilang dungog.
Busa mao kini ang giingon sa Ginoong Dios: Tungod kay ikaw nalimot kanako, ug gisalikway nimo ako sa imong likod, busa antosa ang mga sangpotanan sa imong kalaw-ay ug pagkamakihilawason.”
pinaagi sa imong dakong kaalam diha sa patigayon; ikaw nagdugang sa imong mga bahandi ug ang imong kasingkasing nahimong mapahitas-on tungod sa imong mga bahandi—
Ang Israel usa ka malamboon nga paras, nga naghatag sa iyang bunga. Sa nag-anam ug kadaghan ang iyang bunga nagkadaghan usab ang halaran nga iyang gihimo; sa nag-uswag ang yuta, gipauswag usab niya ang iyang mga haliging larawan.
Ang Efraim miingon, “Apan dato ako, ako nakaangkon ug katigayonan alang sa akong kaugalingon”; apan ang iyang katigayonan dili makahulip sa sala nga iyang nabuhat.
Silotan nako siya tungod sa mga adlaw sa mga Baal nga alang niini nagsunog siya ug insenso ug nagdayandayan sa iyang kaugalingon pinaagi sa iyang ariyos ug sa alahas ug miapas sa iyang mga hinigugma ug nalimot kanako, nag-ingon ang Ginoo.
Gukdon niya ang iyang mga hinigugma apan dili siya makaapas kanila, ug siya mangita kanila apan dili makakita kanila. Unya siya moingon, ‘Molakaw ako ug mobalik sa una nakong bana kay maayo pa ako kaniadto kay sa karon.’
Ang akong katawhan nangalaglag tungod sa kakulang sa kahibalo, tungod kay imong gisalikway ang kahibalo, gisalikway ko ikaw gikan sa pagkapari nganhi kanako. Ug kay imong gikalimtan ang balaod sa imong Dios, kalimtan usab nako ang imong mga anak.
Kay ako mahisama sa liyon alang sa Ephraim, ug sama sa batan-ong liyon alang sa balay sa Juda. Ako gayod mokuniskunis ug mobiya, ako mobihag ug walay bisan kinsa nga makaluwas.
Sila wala magtuaw kanako gikan sa ilang kasingkasing, hinuon nagminatay sila diha sa ilang mga higdaanan; alang sa trigo ug bino sila nagsamad sa ilang kaugalingon, sila misukol batok kanako.
Ang Israel nalimot sa iyang Magbubuhat ug nagtukod ug mga palasyo; ug ang Juda nagpadaghan sa mga siyudad nga kinutaan, apan magpadala ako ug kalayo nganha sa iyang mga siyudad, ug kini maglamoy sa mga salipdanan niini.
Nagbutang sila ug mga hari apan dili pinaagi kanako; nagpahimutang sila ug mga pangulo, apan wala nako mahibaloi. Pinaagi sa ilang plata ug bulawan naghimo sila ug mga diosdios alang sa ilang kaugalingong kalaglagan.