Ug giumol sa Ginoong Dios gikan sa yuta ang tanang mga mananap sa kapatagan ug ang tanan nga langgam sa kalangitan, ug gidala niya sila ngadto sa tawo aron makita niya kon unsay ingalan niya kanila. Ug ang tanan nga gingalan sa tawo sa mga mananap nga buhi, mao na ang ngalan niini.
Ang lobo ug ang nating karnero magsalo sa pagsibsib, ug ang liyon mokaon sa dagami sama sa torong baka ug ang abog mahimong kan-onon sa bitin. Sila dili magdaot o maglaglag diha sa tibuok nakong bukid nga balaan, nag-ingon ang Ginoo.”
Bisan ang talabon sa kalangitan nahibalo sa iyang mga panahon; ug ang tukmo, ang sayaw ug ang lapay nagbantay sa panahon sa ilang pag-abot; apan ang akong katawhan wala mahibalo sa tulumanon sa Ginoo.