Tan-awa, ang imong ulipon nakapahimuot sa imong mga mata, ug gipakita nimo ang dakong kaluoy ngari kanako sa pagluwas sa akong kinabuhi, apan dili ako makapahilayo ngadto sa kabukiran, kay tingali unya ug maapsan ako sa katalagman ug mamatay ako.
Kay ang Ginoo nga Dios adlaw ug taming; ang Ginoo mohatag ug grasya ug himaya. Walay maayo nga butang nga ihikaw niya gikan niadtong mga naglakaw nga matarong.
Mao kini ang giingon sa Ginoo: “Ang katawhan nga nakalingkawas sa espada nakakaplag ug grasya didto sa kamingawan; sa diha nga si Israel nangita ug pahulay,
bisan pa ug kining tulo ka tawo, si Noe, si Daniel ug si Job anaa niini, sila makaluwas lamang sa ilang kaugalingong kinabuhi pinaagi sa ilang pagkamatarong, nag-ingon ang Ginoong Dios.
Apan pinaagi sa grasya sa Dios ako mao ako karon, ug ang grasya niya alang kanako wala mapakyas. Apan, ako nakabuhat ug labaw pa kay kang bisan kinsa kanila, hinuon dili ako kondili ang grasya sa Dios nga ania uban kanako.
Hinaot nga ang Ginoo magtugot kaniya sa pagkakaplag ug kaluoy gikan sa Ginoo niadto unyang adlawa. Ikaw nasayod gayod sa tanang pagpangalagad nga iyang gihimo diha sa Efeso.
Sa ingon niana, uban sa pagsalig manuol kita ngadto sa trono sa grasya, aron makadawat ug kaluoy ug makakaplag ug grasya nga makatabang kanato sa panahon sa pagpanginahanglan.
nga kaniadto wala magtuman sa diha nga ang pailob sa Dios nagpaabot kanila niadtong mga adlaw ni Noe, sa pagbuhat sa arka. Diyotay lamang, walo ka kalag, ang naluwas niadto pinaagi sa tubig.
ug kon ang karaang kalibotan wala niya kaluy-i apan giluwas niya si Noe nga magsasangyaw sa pagkamatarong kauban sa pito ka tawo sa diha nga gipalunopan niya kadtong kalibotan sa mga dili diosnon,
