Duol ngari ug pamati kamo, mga anak ni Jacob, ug pamatia ninyo si Israel nga inyong amahan.
Ruben, ikaw mao ang akong kamagulangan, ang akong kalig-on ug ang unang bunga sa akong kusog, nag-una sa dungog, nag-una sa gahom.
Duol kamo, O mga anak, pamati kamo kanako, tudloan ko kamo sa pagkahadlok sa Ginoo.
Kinsa bang tawhana nga nangandoy ug kinabuhi, ug nahigugma sa daghang mga adlaw, aron makapahimulos siya sa maayo?
Pamati sa imong amahan nga nagpakatawo kanimo, ug ayaw tamaya ang imong inahan sa dihang tigulang na siya.
Anak ko, ihatag kanako ang imong kasingkasing, ug papaniira ang imong mga mata sa akong mga pamaagi.
Anak ko, hatagi ug pagtagad ang akong kaalam; ikiling ang imong igdulungog sa akong pagpanabot,
Anak ko, tumana ang sugo sa imong amahan, ug ayaw isalikway ang gitudlo sa imong inahan.
Anak ko, tumana ang akong mga pulong ug tipigi ang akong mga sugo uban kanimo;
Busa karon, mga anak ko, pamati kamo kanako, ug hatagi ug pagtagad ang mga pulong sa akong baba.
Busa karon, mga anak ko, pamati kanako: bulahan kadtong nagbuhat sa akong mga pamaagi.
“Pagtigom, kamong tanan, ug pamati! Kinsa ba kanila ang nagpahayag niining mga butanga? Ang Ginoo nahigugma kaniya; siya magtuman sa iyang katuyoan sa Babilonia, ug ang iyang bukton makigbatok sa mga Caldeanhon.