Unya si Rebecca mikuha sa labing maayong bisti ni Esau nga kamagulangan niyang anak nga didto uban kaniya sa iyang balay ug gisul-ob niya kini kang Jacob nga iyang kamanghorang anak.
Ug nanglingkod sila sa iyang atubangan: ang magulang sa iyang pagkamagulang ug ang manghod sa iyang pagkamanghod, ug ang mga tawo nanghibulong nga nagtinan-away sa usa ug usa.
Sa pagkakita ni Jose nga ang iyang amahan nagbutang sa iyang kamot nga tuo sa ibabaw sa ulo ni Efraim, kini wala makapahimuot kaniya. Ug gikuptan niya ang kamot sa iyang amahan aron ibalhin niya gikan sa ulo ni Efraim ngadto sa ulo ni Manases.
Apan ang iyang amahan mibalibad, ug miingon, “Nahibalo ako niini, anak ko, nahibalo ako. Siya usab mahimong usa ka katawhan ug siya usab padaghanon apan ang iyang manghod nga lalaki mahimong dako kay kaniya ug ang iyang kaliwatan mahimong usa ka panon sa mga nasod.”
Dili mahimo! Ang mga lalaki lamang ang manglakaw ug mag-alagad sa Ginoo, kay kana mao ang inyong tinguha.” Ug gipapahawa sila gikan sa atubangan sa Paraon.
Apan mitubag ang mga maalamon nga nag-ingon, ‘Basin ug dili kini paigo alang kanamo ug kaninyo, pangadto hinuon kamo sa mga namaligya ug pamalit kamo ug alang kaninyo.’