Sa diha nga tigulang na si Isaac ug ang iyang mga mata halap na, nga tungod niana dili na siya makakita, gitawag niya si Esau, ang iyang anak nga magulang ug siya miingon kaniya, “Anak ko,” ug siya mitubag, “Ania ako.”
Busa miduol siya ug iyang gihalokan siya ug nakapanimaho si Isaac sa baho sa iyang mga bisti ug gipanalanginan niya siya ug siya miingon, “Tan-awa ang baho sa akong anak sama sa baho sa uma nga gipanalanginan sa Ginoo.
Sayo sa kabuntagon, si Laban mibangon ug mihalok sa iyang mga apo, sa iyang mga anak nga babaye, ug sila iyang gipanalanginan. Ug si Laban migikan ug mipauli sa iyang dapit.
Ug si Israel miingon kang Jose, “Wala na ako maghunahuna nga makakita pa sa imong nawong apan, tan-awa, gitugot sa Dios kanako nga makakita usab sa imong mga anak.”
Ug iyang gibiyaan ang mga baka ug migukod kang Elias ug miingon, “Ako naghangyo kanimo, pahaloka ako sa akong amahan ug sa akong inahan ug unya mosunod ako kanimo.” Ug siya miingon kaniya, “Balik pag-usab, unsa ba ang akong nabuhat kanimo?”
sa adlaw nga ang mga tigbantay sa balay mangurog, ug ang mga tawong kusgan mabako ug ang mga tiggaling mohunong tungod kay diyotay na lang sila ug kadtong nanambo sa mga tamboanan mangitngitan,
Pakubali ang kasingkasing niining katawhan, ug sampongi ang ilang mga dalunggan, ug tak-opi ang ilang mga mata; tingali unya ug makakita sila pinaagi sa ilang mga mata, ug makadungog pinaagi sa ilang mga dalunggan, ug makasabot sila pinaagi sa ilang kasingkasing, ug mangakabig ug mamaayo sila.”