Unya usa ka gabii niana, silang duha nagdamgo, ang tig-andam sa bino ug ang panadero nga nabilanggo didto sa bilanggoan, ang matag usa sa iyang damgo ug ang matag damgo may kaugalingong kahulogan.
Busa nangutana siya sa mga tinugyanan sa Paraon nga kauban niya sa bilanggoan didto sa balay sa iyang agalon, “Nganong nasubo man ang inyong mga nawong karon?”
Ug sila miingon kaniya, “Nagdamgo kaming duha ug walay usa nga makahubad.” Ug si Jose miingon kanila, “Dili ba iya sa Dios ang paghubad sa kahulogan? Palihog isugilon kini kanako.”
Busa sa pagkabuntag nahasol ang iyang espiritu ug nagsugo siya ug gipatawag niya ang tanan nga mga tigsalamangka sa Ehipto ug ang tanan niya nga mga maalamong tawo. Ug ang Paraon misugilon kanila sa iyang mga damgo apan walay bisan kinsa nga nakahubad sa kahulogan niini ngadto sa Paraon.
Dinhi natapos ang maong butang. Mahitungod kanako, si Daniel, ang akong mga hunahuna nakapakuyaw pag-ayo kanako, ug nangluspad ang akong nawong; apan akong gitagoan ang maong butang sulod sa akong hunahuna.
Unya ako, si Daniel, nagluya ug nasakit sa pipila ka adlaw. Unya ako mitindog ug nagbuhat sa buluhaton sa hari apan nahibulong ako sa panan-awon, ug wala makasabot niini.