Sa diha nga ang iyang agalon nakadungog sa mga pulong nga gisulti sa iyang asawa kaniya, “Mao kini ang gihimo kanako sa imong ulipon,” misilaob ang iyang kasuko.
Unya nakita nako nga ang tanang paghago ug ang tanang kabatid diha sa buhat naggikan sa kasina sa tawo sa iyang isigkatawo. Kini kakawangan usab ug usa lamang ka paggukod sa hangin.
Ang ilang pagdapig nagsaksi batok kanila; gipasundayag nila ang ilang sala sama sa Sodoma, wala nila kini taboni. Alaot sila! kay nagdala sila ug daotan sa ilang kaugalingon.
Wala ba diay akoy katungod sa paggamit sa akong mga kabtangan sumala sa akong kabubut-on? O imo ba diay akong bagutbotan tungod sa akong pagkamahinatagon?’
Tungod sa pagtuo si Abel mihalad ngadto sa Dios sa labaw ka maayo nga halad kay sa kang Cain, nga pinaagi niini siya gipamatud-an ingon nga tawong matarong. Ang Dios nagmatuod niini diha sa pagdawat sa iyang mga halad. Apan tungod niini, bisan ug siya patay na, siya nagsulti pa gihapon.
Alaot sila! Kay sila naglakaw subay sa dalan ni Cain, ug tungod sa pagpanapi ilang gipatuyangan ang ilang kaugalingon ngadto sa sayop ni Balaam, ug nangalaglag diha sa pagsupil ni Korah.
Apan ang Ginoo miingon kang Samuel, “Ayaw pagtan-aw sa iyang nawong o sa gitas-on sa iyang barog tungod kay ako nagsalikway kaniya, kay ang Ginoo nagtan-aw dili ingon sa makita sa tawo, kay ang tawo nagtan-aw sa panagway sa gawas apan ang Ginoo nagtan-aw sa kasingkasing.”