Busa iyang gitugyan ang tanan niyang katigayonan diha kang Jose. Ug wala na siya mabalaka sa bisan unsa gawas sa pagkaon nga iyang gikaon. Ug si Jose ambongan ug maayo ug barog.
Ang tinugyanan sa bilanggoan wala magtagad sa bisan unsang butang nga diha sa mga kamot ni Jose kay ang Ginoo nag-uban kaniya, ang bisan unsa nga iyang gibuhat gipauswag sa Ginoo.
Busa si Jose nakapahimuot sa iyang panan-aw ug siya nag-alagad kaniya ug gihimo siya nga tinugyanan sa iyang balay ug gitugyan kaniya ang tanan niyang katigayonan.
Apan siya mibalibad ug miingon sa asawa sa iyang agalon, “Tan-awa, ingon nga ania ako, ang akong agalon wala na mabalaka sa mga gisalig niya kanako dinhi sa balay ug gibutang niya sa akong kamot ang tanan nga iyang kaugalingon.
Ug siya gidulotan nila nga siya ra, ug sila gidulotan usab nga sila ra, ug ang mga Ehiptohanon nga nagkaon uban kaniya gilain usab pagdulot kay ang mga Ehiptohanon dili mahimong makigsalo ug pagkaon uban sa mga Hebreo kay kana usa ka butang nga dulumtanan alang sa mga Ehiptohanon.
Ug siya miingon kaniya, ‘Maayo, buotan nga sulugoon! Tungod kay kasaligan ikaw sa diyotay kaayo, ihatag nako kanimo ang katungod sa pagdumala sa napulo ka siyudad.’
Iyang gipasugoan ug gidala siya sa sulod. Pulahon siya ug nawong ug nindot ang iyang mga mata ug ambongan. Ug ang Ginoo miingon, “Tindog, dihogi siya kay mao kini siya.”