Sa pagtan-aw ni Raquel nga siya wala makahatag ug mga anak kang Jacob, nasina siya sa iyang igsoon nga babaye ug miingon siya kang Jacob, “Hatagi ako ug mga anak, kay kon dili, mamatay ako.”
Apan siya gayod mipanaw ug balig usa ka adlaw ngadto sa kamingawan, ug miadto ug milingkod sa ilalom sa usa ka kahoy nga enebro, ug siya nangayo nga siya mamatay unta ug miingon, “Igo na; karon, O Ginoo, kuhaa ang akong kinabuhi, kay ako dili man maayo kay sa akong katigulangan.”
Unya nakita nako nga ang tanang paghago ug ang tanang kabatid diha sa buhat naggikan sa kasina sa tawo sa iyang isigkatawo. Kini kakawangan usab ug usa lamang ka paggukod sa hangin.
Apan si Moises mitubag kaniya, “Nasina ba ikaw alang kanako? Maayo unta kon ang tibuok nga katawhan sa Ginoo mga propeta pa, nga ibutang sa Ginoo ang iyang Espiritu diha kanila!”
kay kamo unodnon pa man gihapon. Kay samtang anaa pa kaninyo ang kasina ug ang panag-away, dili ba unodnon kamo ug nagkinabuhi sumala sa pagkatawhanon?
Kay ang diosnon nga kasubo mosangpot sa paghinulsol nga modangat ngadto sa kaluwasan ug dili magdala ug pagbasol, apan ang kasubo nga kalibotanon mosangpot sa kamatayon.
kasina, paghuboghubog, mapatuyangong hudyaka ug mga butang nga sama niini. Pasidan-an ko kamo sama sa akong pagpasidaan kaninyo kaniadto, nga ang mga nagbuhat sa maong mga butang dili makapanunod sa gingharian sa Dios.
Kay kaniadto kita usab mga walay kahibalo, mga masukihon, nahisalaag, nagpaulipon sa nagkalainlaing mga pangibog ug mga kahilayan, nagkinabuhi diha sa daotan ug kasina, gidumtan sa mga tawo ug nagdumtanay sa usa ug usa.