Pinaagi sa singot sa imong nawong makakaon ikaw sa pan hangtod nga mobalik ikaw sa yuta tungod kay ikaw gikuha gikan niini; ikaw abog ug sa abog ikaw mobalik.”
Ug giumol sa Ginoong Dios ang tawo nahimo nga gikan sa abog sa yuta ug gihuyop niya ngadto sa ilong niini ang gininhawa sa kinabuhi, ug ang tawo nahimo nga buhing binuhat.
Ug siya miingon, “Hubo ako nga migula gikan sa tiyan sa akong inahan ug hubo ako nga mobalik; ang Ginoo naghatag ug ang Ginoo nagkuha. Bulahan ang ngalan sa Ginoo.”
Ngadto kaniya ang tanang mapahitas-on sa yuta mangyukbo; sa atubangan niya mangyukbo ang tanan nga nanaog ngadto sa abog, ug siya nga dili makahimo sa pagpabiling buhi sa iyang kaugalingon.
Ug gigamit nako ang akong kasingkasing sa pagpangita ug sa pagsusi pinaagi sa kaalam, sa tanang nahimo ilalom sa langit. Lisod kaayo nga buluhaton ang gihatag sa Dios ngadto sa mga anak sa mga tawo aron maghago alang niini.
Sama sa iyang paggula gikan sa taguangkan sa iyang inahan, mobalik siya nga hubo ingon sa iyang paggula, ug walay madala bisan unsa sa iyang paghago, nga madala unta niya diha sa iyang kamot.
Ug daghan kanila nga nangatulog sa abog sa yuta ang makamata, ang uban ngadto sa walay kataposang kinabuhi ug ang uban ngadto sa kaulawan ug sa walay kataposang pagtamay.
Ang kawatan kinahanglang dili na mangawat, kondili maghago hinuon, magbuhat sa mga maayong butang pinaagi sa iyang mga kamot aron may ikahatag siya ngadto sa mga nagkinahanglan.
Kay kamo, mga igsoon, mahinumdom sa among paghago ug pagbudlay samtang kami nagwali kaninyo sa Maayong Balita sa Dios, kami usab naghago sa gabii ug sa adlaw aron kami dili makahatag ug kabug-at kang bisan kinsa kaninyo.