Unya nabuka ang mga mata nilang duha, ug sila nakaamgo nga sila hubo, busa nagtahi sila ug mga dahon sa igera ug gihimo nilang mga tapis alang sa ilang kaugalingon.
Unya sa namatikdan sa mga tawo ang mga dalugdog ug mga kilat ug ang tingog sa trumpeta ug nakita ang bukid nga nag-aso, ang mga tawo nangahadlok ug nangurog ug nagtindog sa layo.
Ug siya miingon, “Ako mao ang Dios sa imong amahan, ang Dios ni Abraham, ang Dios ni Isaac ug ang Dios ni Jacob.” Unya gitago ni Moises ang iyang nawong kay siya nahadlok nga motan-aw sa Dios.
Sa pagkakita ni Moises nga ang katawhan nagpatuyang, kay gitugotan man sila ni Aaron sa pagpatuyang hangtod sa ilang kaulawan sa taliwala sa ilang mga kaaway,
Ang mga makasasala diha sa Zion nangahadlok; ang pagkurog mihakop sa mga mapasipalahon, “Kinsa ba kanato ang makapuyo uban sa kalayo nga naglamoy? Kinsa ba kanato ang makapuyo uban sa walay kataposan nga pagkasunog?”
Kinsa man ang imong gikahadlokan ug gikalisangan nga namakak man ikaw, ug wala mahinumdom kanako, wala maghunahuna kanako? Wala ba ako magpakahilom bisan sa taas nga panahon, ug tungod niana ikaw wala mahadlok kanako?
Busa karon nganong mangamatay man kita? Kay kining dakong kalayo molamoy man kanato. Mangamatay kita kon makadungog kita pag-usab sa tingog sa Ginoo nga atong Dios.
“Tan-awa, moanhi ako sama sa kawatan! Bulahan ang magtukaw nga mag-amping sa iyang mga bisti aron dili siya maglakaw nga hubo ug madayag ang iyang pagkamakauulaw!”