Sa dihang midako na ang mga bata, si Esau nahimong batid sa pagpangayam, tawo sa kapatagan, apan si Jacob tawo nga hilomon nga anaa kanunay sa sulod sa tolda.
Si Esau miingon, “Dili ba tukma nga siya ginganlan ug Jacob? Kay gilimbongan na niya ako sa makaduha. Gikuha niya ang akong katungod sa pagkapanganay ug tan-awa, karon gikuha usab niya ang akong panalangin.” Ug siya miingon, “Wala ka bay nahibilin nga panalangin alang kanako?”
hangtod nga mawala na ang kaligutgot sa imong igsoon batok kanimo ug nga malimtan niya ang imong gibuhat kaniya, unya magsugo ako ug ipakuha ko ikaw gikan didto. Nganong mawad-an man ako kaninyong duha sa usa lamang ka adlaw?”
Tinunglo ang limbongan nga adunay laki sa iyang kahayopan ug gipanaad kini apan bisan pa niana naghalad ngadto sa Ginoo sa butang nga may tatsa, kay ako usa ka bantogang Hari, nag-ingon ang Ginoo sa mga panon, ug ang akong ngalan gikahadlokan taliwala sa kanasoran.