“Sa wala pa mahuman ang akong pagsulti sulod sa akong kasingkasing, si Rebecca migula nga nagpas-an ug banga diha sa iyang abaga ug nanaog didto sa tuboran ug nagkalos ug tubig. Ako miingon, ‘Palihog paimna ako.’
Busa siya mitindog ug miadto sa Zarefat ug sa pag-abot niya sa ganghaan sa siyudad, dihay usa ka biyuda nga nangahoy ug gitawag niya siya ug giingnan, “Dad-i ako ug diyotay nga tubig sa usa ka sudlanan aron akong imnon.”
Ug diha sa tanang habog nga bukid ug diha sa tanang habog nga bungtod modangat ang mga sapa ug mga suba sa mga tubig, sa adlaw sa dakong pagpamatay, sa diha nga mangapukan ang mga tore.
dili sila gutomon o uhawon, ang init nga hangin o ang adlaw dili mohampak kanila, kay siya nga adunay kaluoy kanila magmando kanila, ug sa daplin sa mga tuboran sa tubig siya magtultol kanila.
Ang babayeng Samarianhon miingon kaniya, “Naunsa ba nga ikaw nga usa ka Judio nangayo ug mainom gikan kanako nga usa ka babayeng Samarianhon?” Tungod kay ang mga Judio dili makigsandurot sa mga Samarianhon.