Ang dalaga maanyag kaayo nga tan-awon, ulay, wala pay lalaki nga nakatandog kaniya. Nanaog siya ngadto sa tuboran ug gipuno niya ang iyang banga ug misaka siya.
Sa diha nga ang mga tawo niadtong dapita nangutana kaniya mahitungod sa iyang asawa, siya miingon, “Siya akong igsoon.” Kay nahadlok siya sa pag-ingon, “Siya akong asawa,” kay naghunahuna siya, “tingali ug patyon ako sa mga tawo niining dapita tungod kang Rebecca,” kay maanyag siya nga tan-awon.
Busa iyang gitugyan ang tanan niyang katigayonan diha kang Jose. Ug wala na siya mabalaka sa bisan unsa gawas sa pagkaon nga iyang gikaon. Ug si Jose ambongan ug maayo ug barog.
Ug si Adan nakighilawas kang Eva nga iyang asawa ug kini nanamkon, unya nanganak kang Cain ug miingon, “Nanganak ako ug usa ka lalaki tungod sa tabang sa Ginoo.”
Ako natulog, apan ang akong kasingkasing nagmata. Pamatia! Ang akong hinigugma nagtuktok. “Ablihi ako, igsoon ko, akong hinigugma, akong salampati, hingpit nga walay sama; kay ang akong ulo nabasa sa yamog, ang akong mga buhok sa mga tinulo sa kagabhion.”