Ug akong buhaton gikan kanimo ang usa ka dako nga nasod, ug ikaw panalanginan nako ug himoong bantogan ang imong ngalan, aron ikaw mahimo nga usa ka panalangin.
Pananglit adunay 50 ka matarong sa sulod sa siyudad, laglagon ba diay nimo ug dili nimo sayloan ang dapit tungod sa 50 ka matarong nga anaa sa sulod niini?
Kon maayo ang imong gibuhat, dili ba dawaton man kini? Ug kon ikaw wala magbuhat sa maayo, ang sala naghupo diha sa ganghaan ug ang tuyo niini mao ikaw, apan ikaw kinahanglan nga mobuntog niini.”
Ug ang Ginoo miingon kang Moises, “Buhaton nako kining butanga nga imong giingon kay nakakaplag man ikaw ug kahimuot dinhi sa akong panan-aw ug nakaila ako kanimo pinaagi sa imong ngalan.”
Mao kini ang giingon sa Ginoo mahitungod niini nga katawhan: “Sila nahigugma sa paglaaglaag, wala sila makapugong sa ilang mga tiil; busa ang Ginoo wala modawat kanila, karon hinumdoman niya ang ilang kadaotan ug silotan ang ilang mga sala.”
Sultihan ko kamo, bisan ug dili siya mobangon sa paghatag kaniya ug bisan unsa tungod kay sila higala, apan tungod sa iyang mapugsanong hangyo mobangon na lang siya ug mohatag sa bisan unsa nga iyang gikinahanglan.
Busa kinahanglan nga mahimo siya nga sama sa iyang mga igsoon sa tanang kahimtang, sa tuyo nga mahimo siyang labawng pangulong pari nga maluluy-on ug kasaligan diha sa pagpangalagad sa Dios alang sa kapasayloan sa mga sala sa katawhan.
Busa gidawat ni David gikan sa iyang kamot kadtong iyang gidala kaniya ug siya miingon kaniya, “Lakaw uban ang kalinaw ngadto sa imong balay. Tan-awa, ako namati sa imong tingog ug gitugot ang imong hangyo.”