Unya ang mga tawo miingon kang Lot, “Aduna ka pa bay laing kauban dinhi, mga umagad nga lalaki ug mga anak nga babaye ug bisan kinsa dinhi sa siyudad? Pagawasa sila gikan dinhi,
kay laglagon namo kining dapita. Ang singgit batok sa katawhan niini midako atubangan sa Ginoo, busa ang Ginoo nagpaanhi kanamo aron sa paglaglag niini.”
Unya migula si Lot ug misulti sa iyang mga umagaron nga buot mangasawa sa iyang mga anak nga babaye ug siya miingon kanila, “Panindog kamo, pahawa kamo niining dapita kay hapit na gayod laglagon sa Ginoo kining siyudara.” Apan nagtuo ang iyang mga umagaron nga siya nagtiaw lamang kanila.
Ug sa napagawas na sila sa mga anghel, miingon sila, “Dagan alang sa imong kinabuhi. Ayaw paglingilingi sa imong kilid, ayaw paghunong bisan diin sa walog. Palayo paingon sa kabukiran aron dili ikaw masunog.”
Unya ang Ginoo miingon kang Noe, “Sulod ngadto sa arka, ikaw ug ang tibuok nimong banay kay nakita nako nga ikaw matarong sa akong atubangan niining maong kaliwatan.
Hatagan nako sila ug usa ka kasingkasing ug usa ka dalan, aron sila mangahadlok kanako hangtod sa kahangtoran, alang sa ilang kaayohan ug sa kaayohan sa ilang mga anak sunod kanila.
Ug siya miingon sa tibuok nga katilingban, “Palayo kamo gikan sa mga tolda niining mga tawong daotan ug ayaw kamo paghikap sa bisan unsang butang nga ila aron dili kamo maut-ot diha sa tanan nilang kasal-anan.”
ang Ginoo nahibalo gayod unsaon sa pagluwas sa mga tawong diosnon gikan sa mga pagsulay ug sa pagbutang sa mga dili matarong ilalom sa silot hangtod sa adlaw sa paghukom,
Unya nadungog nako gikan sa langit ang laing tingog nga nag-ingon, “Gula kamo kaniya, akong katawhan aron dili kamo makaambit sa iyang kasal-anan, aron dili kamo mahiagom sa iyang mga katalagman;