Busa mikatawa si Sarah sa iyang kaugalingon nga nag-ingon, “Karon na hinuon nga ako tigulang na, ug ang akong bana tigulang na usab, aduna pa ba akoy kalipay?”
Unya si Abraham mihapa sa yuta ug mikatawa, ug miingon sa iyang kaugalingon, “Sa lalaki nga usa na ka gatos ka tuig, matawo pa ba ang usa ka anak? Ug si Sarah nga 90 na ka tuig, manganak pa ba?”
Ug siya miingon, “Niining panahona, sumad karon, ikaw magkugos ug usa ka anak nga lalaki.” Ug siya miingon, “Dili, akong agalon, O tawo sa Dios, ayaw pagbakak sa imong sulugoon.”
Unya ang atong mga baba napuno sa pagkatawa, ug ang atong mga dila sa paghugyaw sa kalipay; unya misulti sila sa kanasoran, “Ang Ginoo nagbuhat ug dagkong mga butang alang kanila.”
Hinuon, alang sa matag usa ka lalaki diha kaninyo, kinahanglang mahigugma gayod sa iyang asawa sama sa iyang kaugalingon ug ang asawa kinahanglang magtahod sa iyang bana.
sama ni Sara nga nagtuman kang Abraham, ug nagtawag kaniya nga agalon. Kamo karon mga anak ni Sara kon kamo magbuhat sa maayo ug dili mahadlok sa bisan unsang hulga.