Unya si Abraham mihapa sa yuta ug mikatawa, ug miingon sa iyang kaugalingon, “Sa lalaki nga usa na ka gatos ka tuig, matawo pa ba ang usa ka anak? Ug si Sarah nga 90 na ka tuig, manganak pa ba?”
Ug ang Dios miingon, “Dili, apan si Sarah nga imong asawa manganak ug usa ka batang lalaki, ug nganlan siya ug Isaac ug lig-onon nako ang akong kasabotan uban kaniya, usa ka kasabotan nga dayon alang sa iyang kaliwatan sunod kaniya.
Giabog nimo ako niining adlawa gikan niining yutaa, ug ako matago gikan sa imong atubangan, maglatagaw ug magtagotago ako sa kalibotan ug mahitabo nga si bisan kinsa nga makakita kanako, mopatay kanako.”
apan ang inyong mga kasal-anan maoy nakapahimulag kaninyo ug sa inyong Dios, ug ang inyong mga sala nakapatago sa iyang nawong gikan kaninyo, nga tungod niana siya dili makadungog.
Hatagan nako sila ug usa ka kasingkasing ug usa ka dalan, aron sila mangahadlok kanako hangtod sa kahangtoran, alang sa ilang kaayohan ug sa kaayohan sa ilang mga anak sunod kanila.