Unya ang Ginoo miingon kaniya, “Kinsa ba ang nagbuhat sa baba sa tawo? Kinsa ba ang naghimo sa tawo nga amang o bungol o makakita o buta? Dili ba ako man, ang Ginoo?
Aduna bay mga butang nga lisod alang sa Dios? Sa gitakda nga panahon mobalik ako kanimo, sa tingpamulak, ug si Sarah makabaton ug usa ka anak nga lalaki.”
aron sa pagpabuka sa mga mata nga buta, aron sa pagpagula sa mga binilanggo gikan sa bilanggoan, gikan sa bilanggoan niadtong naglingkod diha sa kangitngit.
Iyang gihikap ang akong baba niini ug miingon, “Tan-awa, nakatandog kini sa imong mga ngabil; ang imong pagkadaotan gikuha na ug ang imong sala gipasaylo na.”
Unya ang Ginoo mituy-od sa iyang kamot ug mihikap sa akong baba, ug ang Ginoo miingon kanako, “Ania, ako nagbutang sa akong mga pulong diha sa imong baba.
Karon ang kamot sa Ginoo diha kanako sa gabii sa wala pa moabot ang tawo nga nakaikyas, ug gibuka niya ang akong baba, sa diha nga siya mianhi kanako sa pagkabuntag, ug ang akong baba nabuka ug ako wala na maamang.
Gipatingog ba ang trumpeta diha sa siyudad, ug ang katawhan wala mahadlok? Mahiagom ba sa kadaotan ang usa ka siyudad gawas kon ang Ginoo ang naghimo niini?
ang mga buta makakita na ug ang mga bakol makalakaw na ug ang mga sanlahon nahinloan ug ang mga bungol makabati na ug ang mga patay gipamanhaw ug ang mga kabos giwalihan sa Maayong Balita.
Apan karon, ikaw maamang ug dili makasulti hangtod sa adlaw nga mahitabo kining mga butanga, kay wala man ikaw motuo sa akong mga pulong nga matuman unya sa ilang panahon.”