Ug siya miadto sa usa ka langob ug mipahulay didto, ug unya ang pulong sa Ginoo midangat kaniya ug siya miingon kaniya, “Unsay imong gibuhat dinhi, Elias?”
Ang Ginoo mao ang akong bato ug ang akong kuta ug ang akong manluluwas, akong Dios, akong bato nga diha kaniya ako midangop, akong taming, ug sungay sa akong kaluwasan, akong lig-ong salipdanan.
Kay tagoan man niya ako diha sa iyang puluy-anan sa adlaw sa kasamok; tagoan niya ako ilalom sa tabil sa iyang tolda, ituboy niya ako ibabaw sa usa ka bato.
ihatag nako diha sa akong balay ug diha sa akong mga kuta ang usa ka handomanan ug ang usa ka ngalan nga labaw pang maayo kay sa mga anak nga lalaki ug sa mga anak nga babaye; hatagan nako sila ug usa ka ngalan nga walay kataposan, nga dili gayod mahanaw.
“Mao kini ang giingon sa Ginoo sa mga panon: Kon ikaw maglakaw diha sa akong mga dalan, ug magtuman sa akong sugo, ikaw mangulo sa akong balay ug ikaw ang magdumala sa akong mga hawanan, ug ako maghatag kanimo ug katungod uban niadtong mga nagtindog dinhi.
Apan ikaw, tindog tupad kanako ug sultihan ko ikaw sa tanan nga mga sugo ug mga lagda ug mga tulumanon nga itudlo nimo kanila, aron buhaton nila didto sa yuta nga gihatag nako kanila aron mapanag-iya.’
Makakagiw siya ngadto sa usa niining mga siyudara ug motindog sa ganghaan sa siyudad ug magpahayag sa iyang kahimtang ngadto sa mga kadagkoan niining siyudara. Unya ilang dad-on siya ngadto sa siyudad ug hatagan siya ug dapit ug magpabilin siya uban kanila.