Didto ang anghel sa Ginoo mipakita kaniya pinaagi sa usa ka siga sa kalayo sa taliwala sa usa ka sampinit. Ug siya mitan-aw ug nakita niya nga ang sampinit nagsiga apan wala kini maugdaw.
Ug nadungog sa Dios ang tingog sa bata ug ang anghel sa Dios mitawag kang Hagar gikan sa langit, ug miingon kaniya, “Unsay nakapaguol kanimo, Hagar? Ayaw kahadlok, kay ang Dios nakadungog sa tingog sa bata diin atua siya.
ang anghel nga nagluwas kanako gikan sa tanan nga kadaotan, magpanalangin niining mga batan-on, ug diha kanila ang akong ngalan magpadayon ug ang ngalan sa akong mga ginikanan nga si Abraham ug si Isaac, ug magpadaghan kanila sa hilabihan gayod sa taliwala sa yuta.”
Ug ang tibuok Bukid sa Sinai nalukop sa aso kay ang Ginoo mikunsad sa ibabaw niini pinaagi sa kalayo ug ang aso niini miutbo sama sa aso sa usa ka hudno ug ang tibuok nga bukid nauyog sa hilabihan gayod.
Lakaw ug tigoma ang mga kadagkoan sa Israel ug ingna sila, ‘Si Yahweh, ang Dios sa inyong mga katigulangan, ang Dios ni Abraham, ni Isaac ug ni Jacob, mitungha kanako nga nag-ingon, “Ako nagtan-aw kaninyo ug sa gibuhat kaninyo didto sa Ehipto.
Sa diha nga ikaw molatas sa katubigan ako mag-uban kanimo, ug sa mga kasapaan, kini dili makalapaw kanimo; sa diha nga ikaw maglakaw latas sa kalayo, ikaw dili masunog ug ang kalayo dili maglamoy kanimo.
Sa tanan nilang mga kasakitan siya gisakit, ug giluwas sila sa anghel sa iyang atubangan; diha sa iyang gugma ug sa iyang kaluoy, sila gitubos niya; sila gidala niya ug iyang gikugos sila sa tanang mga adlaw sa kanhing panahon.
Ug ang mga kadagkoan, ang mga tinugyanan, ang mga gobernador, ug ang mga magtatambag sa hari nagtapok ug nakakita nga ang kalayo walay gahom sa ilang mga lawas ang buhok sa ilang mga ulo wala masunog, ang ilang mga bisti wala maunsa ug walay baho sa kalayo nga mitapot kanila.
“Pagmata na, O espada, batok sa akong tigbantay sa karnero, batok sa tawo nga nagtindog sunod kanako,” nag-ingon ang Ginoo sa mga panon. “Tigbasa ang tigbantay aron ang mga karnero magkatibulaag; pabalikon nako ang akong kamot batok sa mga gagmay.
“Tan-awa, ako magpadala sa akong sinugo, aron sa pag-andam sa dalan una kanako, ug sa kalit ang Ginoo nga inyong gipangita moabot sa iyang Templo; ang sinugo sa kasabotan nga inyong gikahimut-an, siya moabot na, nag-ingon ang Ginoo sa mga panon.
Ug mahitungod sa mga patay nga gipangbanhaw, wala ba ninyo mabasa sa basahon ni Moises, sa bahin mahitungod sa sampinit nga ang Dios nagsulti kaniya, ‘Ako mao ang Dios ni Abraham, ug ang Dios ni Isaac, ug ang Dios ni Jacob’?
Apan banhawon ang mga nangamatay, bisan gani si Moises nagpadayag niini diha sa bahin mahitungod sa sampinit diin iyang gitawag ang Ginoo nga mao ang Dios ni Abraham ug ang Dios ni Isaac ug ang Dios ni Jacob.
Ug ang Pulong nahimong tawo ug mipuyo uban kanato ug atong nakita ang iyang himaya, ang himaya nga iyang nadawat gikan sa Amahan ingon nga bugtong Anak, puno sa grasya ug kamatuoran.
Kay ang wala mahimo sa Balaod nga nahuyang tungod sa unod gihimo sa Dios pinaagi sa pagpadala niya sa kaugalingon niyang Anak diha sa dagway sa makasasala nga tawo ug mahitungod sa sala, gisilotan niya ang sala diha sa unod,
sa labing maayo nga mga gasa sa yuta ug sa pagkapuno niini, ug sa kaayo niya nga nagpuyo sa sampinit. Himoa nga kini moabot ngadto sa ulo ni Jose ug sa alimpulo nga mao ang labaw sa iyang mga igsoon.
Apan ang Ginoo nagkuha kaninyo ug nagpagula kaninyo gikan sa hudno nga puthaw, gikan sa Ehipto, aron mahimo kamo nga iyang kaugalingong katawhan sama niining adlawa.
Ug kamo nga gisakit makapahulay uban kanamo sa diha nga ang Ginoong Jesus ipadayag na gikan sa langit uban sa iyang gamhanang mga anghel diha sa nagdilaab nga kalayo.