“Kon ang usa ka tawo manghulam ug hayop sa iyang isigkatawo, unya naangol kini o mamatay, ug ang tag-iya niini wala diha, kinahanglan nga siya mobayad gayod.
Unya miingon ako, “Ah Ginoong Dios! Tan-awa, wala pa gayod nako mahugawi ang akong kaugalingon, kay gikan sa akong pagkabatan-on hangtod karon wala ako makakaon nianang namatay sa iyang kaugalingon o sa gikuniskunis sa mga mananap o may misulod sa akong baba nga hugaw nga unod.”
Mao kini ang giingon sa Ginoo, “Ingon nga ang usa ka tigbantay magluwas gikan sa baba sa liyon sa duha ka paa, o usa ka dalunggan, luwason usab ang katawhan sa Israel nga nagpuyo sa Samaria bisan diha sa daplin sa higdaanan ug diha usa ka bahin sa higdaanan.”
Ug ang mga salin ni Jacob anha unya sa taliwala sa mga nasod, sa taliwala sa daghang mga katawhan, sama sa usa ka liyon taliwala sa mga mananap sa kalasangan, sama sa batan-on nga liyon taliwala sa mga panon sa karnero, nga kon mosulod kini, moyatak ug mokuniskunis, ug walay makaluwas.
Ang liyon nagkuniskunis ug igo alang sa iyang mga itoy, ug nagtuok sa tinukob alang sa iyang mga baye nga liyon, gipuno niya ang iyang mga langob sa iyang tinukob, ug ang iyang mga lungib sa iyang gikuniskunis nga unod.