Unya si Moises ug ang katawhan sa Israel miawit niini nga alawiton ngadto sa Ginoo, “Awitan nako ang Ginoo, kay siya midaog nga mahimayaon; ang kabayo ug ang nagkabayo niini gitambog niya sa dagat.
Ug imong gibahin ang dagat sa atubangan nila, nga tungod niana sila miagi sa taliwala sa dagat ibabaw sa uga nga yuta ug ang mga naggukod kanila imong gipangtambog ngadto sa kahiladman, sama sa usa ka bato ngadto sa dakong dagat.
Unya ang Ginoo miingon kang Moises, “Ituy-od ang imong kamot ibabaw sa dagat, aron ang tubig mobalik nganha sa mga Ehiptohanon, nganha sa ilang mga karwahi ug nganha sa ilang mga tigpangabayo.”
Ug gituy-od ni Moises ang iyang kamot ibabaw sa dagat ug ang dagat nahibalik sa iyang naandan nga kahimtang sa pagkabuntag ug ang mga Ehiptohanon miikyas padulong sa tubig ug gilaglag sa Ginoo ang mga Ehiptohanon taliwala sa dagat.
Ug si Miriam miawit alang kanila, “Pag-awit kamo sa Ginoo, kay siya midaog nga mahimayaon; ang kabayo ug ang nagkabayo niini gipangtambog ngadto sa dagat.”
Karon naila nako nga ang Ginoo dako kay sa tanang mga dios, kay iyang giluwas ang katawhan gikan sa kamot sa mga Ehiptohanon sa dihang mapagarbohon silang nagdumala sa Israel.”
Pag-awit ngadto sa Ginoo ug usa ka bag-ong awit, ang pagdayeg kaniya gikan sa kinatumyan sa yuta! Padahunoga ang kadagatan ug ang tanan nga anaa niini, ang kapuloan ug ang mga nagpuyo niini.
Ang mga pamunoan ug kagamhanan iyang gitangtangan sa mga hinagiban ug iyang gipasundayag sila sa kadaghanan, diha sa iyang pagdaog batok kanila pinaagi sa krus.
Ug sila nag-awit sa awit ni Moises nga sulugoon sa Dios ug sa awit sa Nating Karnero, nga nag-ingon, “Dako ug kahibulongan ang imong mga buhat, O Ginoong Dios nga Makagagahom sa Tanan! Matarong ug matuod ang imong mga pamaagi, O Hari sa kanasoran!