Siya miingon kanako, “O Daniel, tawo nga gihigugma pag-ayo, tagda ang mga pulong nga isulti nako kanimo ug tindog pagtarong kay karon gipadala ako nganha kanimo.” Samtang nagsulti siya niining pulonga kanako, mitindog ako nga nagkurog.
Unya siya miingon kanako, “Ayaw kahadlok, Daniel, kay sukad sa unang adlaw nga gipahiluna nimo ang imong kasingkasing sa pagsabot, ug nagpaubos ikaw sa imong kaugalingon atubangan sa imong Dios, ang imong mga pulong gidungog ug ako mianhi tungod sa imong mga pulong.
Apan isulti nako kanimo ang gisulat diha sa basahon sa kamatuoran, walay usa nga nakig-uban kanako sa pagpakig-away batok kanila, gawas kang Michael, ang imong pangulo.
Ako miduol sa usa kanila nga nagtindog didto ug nangutana kaniya sa kamatuoran mahitungod niining tanan. Busa gisuginlan niya ako ug gitug-anan sa hubad sa maong mga butang.
Busa ang anghel nga nakigsulti kanako miingon kanako, ‘Singgit, mao kini ang giingon sa Ginoo sa mga panon: Ako nangabubho pag-ayo tungod sa Jerusalem ug tungod sa Zion.
Human niini, mitan-aw ako, ug tan-awa, diha sa langit ang usa ka pultahan nga binuksan! Ug kadtong unang tingog nga akong nadungog nga misulti kanako nga daw trumpeta miingon, “Saka ngari, ug ipakita nako kanimo ang kinahanglang mahitabo human niini.”