Unya dihay usa nga sama ug panagway sa mga anak sa tawo nga mihikap sa akong mga ngabil, unya akong gibuka ang akong baba ug ako misulti. Miingon ako kaniya nga nagtindog sa akong atubangan, “O agalon ko, tungod sa panan-awon ang kasakit midangat kanako ug walay nahibilin nga kusog kanako.
Busa siya miduol sa dapit diin ako magtindog ug sa pag-abot niya, nahadlok ako ug mihapa apan siya miingon kanako, “Sabta, O anak sa tawo, nga ang panan-awon alang sa panahon sa kataposan.”
Unya ako, si Daniel, nagluya ug nasakit sa pipila ka adlaw. Unya ako mitindog ug nagbuhat sa buluhaton sa hari apan nahibulong ako sa panan-awon, ug wala makasabot niini.
Unya si Pedro ug ang iyang mga kauban nga nagduka pag-ayo, apan kay wala man sila matulog, nakita nila ang iyang himaya ug ang duha ka tawo nga nagtindog uban kaniya.
Sa pagkakita nako kaniya, natumba ako nga daw patay diha sa iyang tiilan. Ug gitapion niya kanako ang iyang tuo nga kamot ug miingon siya kanako, “Ayaw kahadlok! Ako mao ang sinugdan ug ang kataposan