Busa siya miduol sa dapit diin ako magtindog ug sa pag-abot niya, nahadlok ako ug mihapa apan siya miingon kanako, “Sabta, O anak sa tawo, nga ang panan-awon alang sa panahon sa kataposan.”
Sama sa dagway sa bangaw nga anaa sa panganod sa adlaw nga may ulan, mao usab ang dagway sa kasanag nga naglibot. Ingon niini ang dagway sa himaya sa Ginoo. Ug sa diha nga nakita nako kini, ako mihapa ug nadungog nako ang usa ka tingog sa usa nga nagsulti.
Unya gidala ako niya agi sa amihanang ganghaan atubangan sa Templo ug ako mitan-aw, ug tan-awa, ang himaya sa Ginoo milukop sa Templo sa Ginoo, ug ako mihapa.
Siya miingon kanako, “O Daniel, tawo nga gihigugma pag-ayo, tagda ang mga pulong nga isulti nako kanimo ug tindog pagtarong kay karon gipadala ako nganha kanimo.” Samtang nagsulti siya niining pulonga kanako, mitindog ako nga nagkurog.
Unya dihay usa nga sama ug panagway sa mga anak sa tawo nga mihikap sa akong mga ngabil, unya akong gibuka ang akong baba ug ako misulti. Miingon ako kaniya nga nagtindog sa akong atubangan, “O agalon ko, tungod sa panan-awon ang kasakit midangat kanako ug walay nahibilin nga kusog kanako.
Mahitungod sa duha ka hari, ang ilang mga hunahuna maninguha sa pagbuhat ug kadaot, sila magsulti ug bakak diha sa mao rang lamisa apan walay kahimoan kay ang kataposan adto pa man sa panahon nga gitakda.
“Nianang panahona sa kataposan, ang hari sa habagatan mosulong kaniya apan ang hari sa amihanan mosulong kaniya sama sa alimpulos, uban ang mga karwahi ug mga tigpangabayo ug daghang mga sakayan sa dagat ug siya mosulod sa kayutaan, ug molukop ug moagi niini.
Apan ikaw, O Daniel, tagoa ang mga pulong ug takpi ang basahon, hangtod sa panahon sa kataposan. Daghan ang managan ngadto-nganhi ug ang kahibalo mouswag.”
Ako miduol sa usa kanila nga nagtindog didto ug nangutana kaniya sa kamatuoran mahitungod niining tanan. Busa gisuginlan niya ako ug gitug-anan sa hubad sa maong mga butang.
Sa diha nga ako, si Daniel, nakakita sa panan-awon, nagtinguha ako sa pagsabot niini, ug dihay mitindog sa akong atubangan nga ang panagway sama sa usa ka tawo.
Siya miingon, “Ania ipadayag nako kanimo ang mahitungod sa mahitabo sa kataposang panahon sa kasuko kay kini nagpasabot sa gitakda nga panahon sa kataposan.
Unya ako, si Daniel, nagluya ug nasakit sa pipila ka adlaw. Unya ako mitindog ug nagbuhat sa buluhaton sa hari apan nahibulong ako sa panan-awon, ug wala makasabot niini.
Sa sinugdan sa imong mga pagpangaliyupo gipagula ang sugo ug ako mianhi sa pagsugilon kanimo kay ikaw gihigugma gayod pag-ayo, busa palandonga ang pulong, ug sabta ang panan-awon.
Siya maghimo ug lig-on nga kasabotan uban sa daghan sulod sa pito ka tuig, ug sa katunga sa pito ka tuig iyang pahunongon ang mga paghalad, ug ibabaw sa pako sa mga dulumtanan moabot ang maglumpag hangtod nga ang gitakda nga kataposan ibubo ngadto sa tiggun-ob.”
Kay sa gihapon ang panan-awon nagpaabot sa panahon niini; kini nagdali paingon sa kataposan, dili kini mamakak. Kon daw dugay kini, paabota kini; moabot gayod kini, dili kini maglangay.
Sa pagkakita nako kaniya, natumba ako nga daw patay diha sa iyang tiilan. Ug gitapion niya kanako ang iyang tuo nga kamot ug miingon siya kanako, “Ayaw kahadlok! Ako mao ang sinugdan ug ang kataposan
Ako, si Juan, ang nakadungog ug nakakita niining mga butanga. Sa diha nga ako nakadungog ug nakakita niini, mihapa ako sa pagsimba diha sa tiilan sa anghel nga mao ang nagpakita kanako niini.