Sa ika-30 nga tuig, sa ikaupat nga bulan, sa ikalima nga adlaw sa bulan, samtang diha ako uban sa mga binihag daplin sa suba sa Kebar, ang kalangitan naabli, ug akong nakita ang mga panan-awon sa Dios.
Mahitungod niining upat ka batan-ong lalaki, ang Dios naghatag kanila ug kahibalo ug kabatid sa tanang sinulat ug kaalam, ug si Daniel adunay panabot sa tanang mga panan-awon ug sa mga damgo.
Ug ako, si Daniel, mao lamang ang nakakita sa panan-awon kay ang mga tawo nga uban kanako wala makakita sa panan-awon, hinuon ang usa ka dakong pagkurog midangat kanila, ug sila nanagan aron sa pagtago sa ilang kaugalingon.
Ug sa diha nga mobarog na siya, ang iyang gingharian mabungkag ug mabahin paingon sa upat ka hangin sa langit, apan dili sa iyang kaliwatan o sumala sa iyang paghari nga niini siya nagmando, kay ang iyang gingharian ibton ug maadto sa lain gawas niini.
Sa unang tuig ni Belsasar nga hari sa Babilonia si Daniel adunay damgo ug mga panan-awon sa iyang ulo samtang naghigda siya sa iyang higdaanan. Unya iyang gisulat ang damgo ug gisugilon ang kinatibuk-an sa maong butang.
Dinhi natapos ang maong butang. Mahitungod kanako, si Daniel, ang akong mga hunahuna nakapakuyaw pag-ayo kanako, ug nangluspad ang akong nawong; apan akong gitagoan ang maong butang sulod sa akong hunahuna.
Sa diha nga ako, si Daniel, nakakita sa panan-awon, nagtinguha ako sa pagsabot niini, ug dihay mitindog sa akong atubangan nga ang panagway sama sa usa ka tawo.
May nakita ako diha sa panan-awon, ug sa akong pagkakita, didto ako sa Susa nga ulohang siyudad nga atua sa lalawigan sa Elam ug nakita nako sa panan-awon nga ako didto sa daplin sa suba sa Ulai.
sa unang tuig sa iyang paghari, ako, si Daniel, nakasabot diha sa mga basahon mahitungod sa gidaghanon sa mga tuig, nga sumala sa pulong sa Ginoo kang Jeremias nga propeta kinahanglang molabay sa dili pa ang kataposan sa pagkalumpag sa Jerusalem, 70 ka tuig.