Ako miduol sa usa kanila nga nagtindog didto ug nangutana kaniya sa kamatuoran mahitungod niining tanan. Busa gisuginlan niya ako ug gitug-anan sa hubad sa maong mga butang.
Ang sapa nga kalayo mibul-og ug mibaha gikan sa iyang atubangan; libo ka libo ang nag-alagad kaniya, ug napulo ka libo ka napulo ka libo nagtindog sa iyang atubangan; ang hukmanan milingkod sa paghukom ug ang mga basahon gibukhad.
Busa siya miduol sa dapit diin ako magtindog ug sa pag-abot niya, nahadlok ako ug mihapa apan siya miingon kanako, “Sabta, O anak sa tawo, nga ang panan-awon alang sa panahon sa kataposan.”
Ug ako miingon sa anghel nga nakigsulti kanako, “Unsa ba kini?” Ug siya mitubag kanako, “Kini mao ang mga sungay nga nagpatibulaag sa Juda, sa Israel ug sa Jerusalem.”
“Mao kini ang giingon sa Ginoo sa mga panon: Kon ikaw maglakaw diha sa akong mga dalan, ug magtuman sa akong sugo, ikaw mangulo sa akong balay ug ikaw ang magdumala sa akong mga hawanan, ug ako maghatag kanimo ug katungod uban niadtong mga nagtindog dinhi.
Unya usa sa mga kadagkoan miingon kanako, “Ayaw paghilak, tan-awa, nagmadaogon ang Liyon sa banay ni Juda, ang Gamot ni David, nga tungod niana makahimo siya sa pag-abli sa basahong linukot ug sa pito ka silyo niini.”