Ug alang kaninyo ang panan-awon mahitungod niining tanan nahimo sama sa mga pulong sa usa ka basahon nga sinilyohan. Sa diha nga ang mga tawo maghatag niini ngadto sa makamaong mobasa nga nag-ingon, “Basaha kini,” siya moingon, “Dili ako makahimo, kay kini sinilyohan.”
“Nianang panahona sa kataposan, ang hari sa habagatan mosulong kaniya apan ang hari sa amihanan mosulong kaniya sama sa alimpulos, uban ang mga karwahi ug mga tigpangabayo ug daghang mga sakayan sa dagat ug siya mosulod sa kayutaan, ug molukop ug moagi niini.
Apan ikaw, O Daniel, tagoa ang mga pulong ug takpi ang basahon, hangtod sa panahon sa kataposan. Daghan ang managan ngadto-nganhi ug ang kahibalo mouswag.”
Ug sa nakatingog na ang pito ka dalugdog, isulat ko na unta kini, apan akong nadungog gikan sa langit ang usa ka tingog nga nag-ingon, “Timan-i ang gisulti sa pito ka dalugdog, ug ayaw kini isulat.”