Unya ako, si Daniel, mitan-aw, ug akong nakita nga dihay laing duha nga nagtindog, ang usa niining daplina sa suba ug ang usa niadtong daplina sa suba.
Unya dihay usa nga sama ug panagway sa mga anak sa tawo nga mihikap sa akong mga ngabil, unya akong gibuka ang akong baba ug ako misulti. Miingon ako kaniya nga nagtindog sa akong atubangan, “O agalon ko, tungod sa panan-awon ang kasakit midangat kanako ug walay nahibilin nga kusog kanako.
Apan ikaw, O Daniel, tagoa ang mga pulong ug takpi ang basahon, hangtod sa panahon sa kataposan. Daghan ang managan ngadto-nganhi ug ang kahibalo mouswag.”
Ug ako miingon sa tawo nga nagsul-ob ug lino, nga didto sa ibabaw sa katubigan sa suba, “Unsa ba ang gidugayon hangtod sa kataposan niining mga katingalahan?”