Unya nadungog nako ang tingog sa iyang mga pulong ug sa pagkadungog nako sa tingog sa iyang mga pulong, nahinanok ako sa lalom nga pagkatulog nga ang akong nawong nagduko ngadto sa yuta.
Diha sa usa ka damgo, diha sa usa ka panan-awon sa gabii, sa diha nga ang paghinanok anaa sa katawhan, samtang natulog sila diha sa ilang mga higdaanan,
Ako natulog, apan ang akong kasingkasing nagmata. Pamatia! Ang akong hinigugma nagtuktok. “Ablihi ako, igsoon ko, akong hinigugma, akong salampati, hingpit nga walay sama; kay ang akong ulo nabasa sa yamog, ang akong mga buhok sa mga tinulo sa kagabhion.”
Unya dihay usa nga sama ug panagway sa mga anak sa tawo nga mihikap sa akong mga ngabil, unya akong gibuka ang akong baba ug ako misulti. Miingon ako kaniya nga nagtindog sa akong atubangan, “O agalon ko, tungod sa panan-awon ang kasakit midangat kanako ug walay nahibilin nga kusog kanako.
Nakabati ako, ug mikurog ang akong lawas, ang akong mga ngabil mikurog sa pagkabati sa tingog; ang pagkadunot misulod sa akong kabukogan, nagkurogkurog ang akong mga lakang. Magpaabot lamang ako sa hilom alang sa adlaw sa kasamok sa pag-abot ngadto sa katawhan nga mosulong kanamo.
Unya si Pedro ug ang iyang mga kauban nga nagduka pag-ayo, apan kay wala man sila matulog, nakita nila ang iyang himaya ug ang duha ka tawo nga nagtindog uban kaniya.
Sa pagkakita nako kaniya, natumba ako nga daw patay diha sa iyang tiilan. Ug gitapion niya kanako ang iyang tuo nga kamot ug miingon siya kanako, “Ayaw kahadlok! Ako mao ang sinugdan ug ang kataposan