Ang Ginoong Dios nanumpa pinaagi sa iyang pagkabalaan nga, ang mga adlaw modangat kaninyo, nga kamo kuhaon nila pinaagi sa mga kaw-it, bisan ang kataposan kaninyo pinaagi sa mga taga.
Tungod kay ikaw nasuko kanako ug ang imong pagkamapahitas-on miabot sa akong dalunggan, ibutang nako ang akong kaw-it diha sa imong ilong, ug ang akong bokado diha sa imong baba; ug pabalikon ko ikaw sa dalan nga imong giagian.’
“Tan-awa, ako magpadala ug daghang mangingisda, nag-ingon ang Ginoo, ug sila managat kanila ug human niini magpadala ako ug daghang mga mangangayam ug sila mangayam kanila gikan sa tanang bukid ug gikan sa tanang bungtod ug gikan sa mga liki sa mga pangpang.
Ako magbutang ug mga kaw-it sa imong mga apapangig ug akong ipatapot ang mga isda sa imong suba nganha sa imong mga himbis; ug haw-ason ko ikaw gikan sa taliwala sa imong mga suba, uban sa tanang mga isda sa imong mga suba nga motapot sa imong mga himbis.
Pangitaon nako kadtong nawala, pabalikon kadtong nagkatibulaag sa layo, bugkosan ang napiang ug palig-onon ang nagmaluyahon, apan akong laglagon ang mga tambok ug kusgan, sila pasibsibon nako diha sa hustisya.
Pabalikon ko ikaw, ug kaw-itan ang imong mga apapangig, ug pagulaon ko ikaw ug ang tanan nimong kasundalohan, mga kabayo ug mga tigpangabayo, silang tanan sangkap sa hinagiban, usa ka dakong panon nga may mga sagang ug taming, silang tanan nga naggamit ug mga espada.
Ang Ginoong Dios nanumpa sa iyang kaugalingon, nag-ingon ang Ginoo, ang Dios sa mga panon, “Ako nagdumot sa garbo ni Jacob, ug nagdumot sa iyang mga salipdanan; ug itugyan nako ang siyudad ug ang tanan nga anaa niini.”