“Sa akong kasub-anan gitawag nako ang Ginoo; ako mitawag sa akong Dios. Gikan sa iyang templo nadungog niya ang akong tingog, ug ang akong paghilak miabot sa iyang mga igdulungog.
Sa akong kagul-anan nagsangpit ako sa Ginoo; ngadto sa akong Dios nagpakitabang ako. Gikan sa iyang Templo, nadungog niya ang akong tingog, ug ang akong pagtuaw ngadto kaniya midangat sa iyang mga dalunggan.
Usa ka butang ang akong gipangayo sa Ginoo, nga akong pangitaon; nga makapuyo ako sa balay sa Ginoo sa tanang mga adlaw sa akong kinabuhi, aron sa pagsud-ong sa katahom sa Ginoo, ug sa pagpakisayod diha sa iyang Templo.
Unya ang Ginoo miingon, “Nakita nako ang kasakit sa akong katawhan nga atua sa Ehipto ug nadungog nako ang ilang pagtuaw tungod sa mga tigdumala sa buhat ug nahibaloan nako ang ilang kasakitan.
Sa diha nga ang akong kalag naluya sa sulod nako, nahinumdom ako sa Ginoo; ug ang akong pag-ampo midangat diha kanimo, nganha sa imong balaan nga templo.
Samtang nag-antos siya sa hilabihang kasakit, nag-ampo siya nga labaw pa ka mainiton; ug ang iyang singot nahimong sama sa dagkong tulo sa dugo nga nangatagak sa yuta.]
Sa mga adlaw sa tawhanon niyang kinabuhi, nag-ampo ug nangamuyo siya uban sa kusog nga mga singgit ug hilak ngadto sa makahimo sa pagluwas kaniya gikan sa kamatayon ug siya gidungog tungod sa iyang diosnong kahadlok.
Tan-awa, ang mga suhol nga inyong gitikas gikan sa mga mamumuo nga nag-ugmad sa inyong kaumahan nagsinggit, ug ang mga singgit sa mga nag-ani midangat sa mga dalunggan sa Ginoo sa mga panon.