Panahon sa adlaw ang Ginoo magsugo sa iyang gugmang walay paglubad; ug sa gabii ang iyang awit mag-uban kanako, usa ka pag-ampo ngadto sa Dios sa akong kinabuhi.
Tungod niini sila mahadlok sa ngalan sa Ginoo gikan sa kasadpan, ug sa iyang himaya gikan sa sidlakan; kay siya moanhi sama sa magbaha nga suba, nga gihuyop sa hangin sa Ginoo.
Ikaw nagtambog kanako ngadto sa kahiladman, ngadto sa kinataliwad-an sa kadagatan, ug ang lunop milibot kanako; ang tanan nimong mga balod ug ang imong dagkong mga balod milapaw kanako.
Sa diha nga ang mga tawo mag-ingon, “Kalinaw ug kasigurohan,” unya sa kalit moabot kanila ang pagkalaglag sama sa kasakit sa babaye nga nagbati, ug sila dili makaikyas.
Unya ang usa sa pito ka anghel nga may pito ka mga panaksan miabot ug miingon kanako, “Dali ngari, ipakita ko kanimo ang hukom batok sa bantogan nga daotang babaye nga naglingkod sa ibabaw sa daghang katubigan,
Ug siya miingon kanako, “Ang katubigan nga imong nakita, diin naglingkod ang daotang babaye, mao mga tawo ug mga panon ug ang mga kanasoran ug mga pinulongan.