ang Dios, akong bato, nga kaniya ako modangop, akong taming ug sungay sa akong kaluwasan, akong panalipod ug akong dalangpanan, akong manluluwas; ikaw nagluwas kanako gikan sa kapintas.
Human niining mga butanga, ang pulong sa Ginoo miabot kang Abram pinaagi sa usa ka panan-awon, “Ayaw kahadlok, Abram, ako mao ang imong taming ug ang imong ganti dako kaayo.”
nagkuha kanako gikan sa akong mga kaaway; ikaw ang nagtuboy kanako ibabaw kanila nga nagtindog batok kanako, ikaw nagluwas kanako gikan sa mga tawong bangis.
Mga dagkong kadaogan ang iyang gihatag sa iyang hari, ug gipakita niya ang gugmang walay paglubad ngadto sa iyang dinihogan, kang David ug sa iyang mga kaliwat hangtod sa kahangtoran.”
Ang Dios sa Israel nagsulti, ang Bato sa Israel nagsulti kanako: Kon ang usa ka tawo maghari sa katawhan uban sa katarong, naghari diha sa kahadlok sa Dios,
Mitan-aw ako ngadto sa tuo ug nagbantay apan walay bisan kinsa nga nakamatikod kanako, walay dalangpanan nga nagpabilin kanako, walay bisan kinsa nga nagtagad kanako.
Ang akong bato ug ang akong kuta, ang akong tigpanalipod ug akong manluluwas, ang akong taming, nga mao ang akong gidangpan, nga nagbuntog sa katawhan ubos kaniya.
Ang Ginoo mao ang akong bato ug ang akong kuta ug ang akong manluluwas, akong Dios, akong bato nga diha kaniya ako midangop, akong taming, ug sungay sa akong kaluwasan, akong lig-ong salipdanan.
Kay tagoan man niya ako diha sa iyang puluy-anan sa adlaw sa kasamok; tagoan niya ako ilalom sa tabil sa iyang tolda, ituboy niya ako ibabaw sa usa ka bato.
Ang Ginoo mao ang akong kusog ug ang akong taming; ang akong kasingkasing nagsalig kaniya; busa gitabangan ako, ug nalipay pag-ayo ang akong kasingkasing; ug pinaagi sa akong awit pasalamatan nako siya.
Apan ako mag-awit mahitungod sa imong gahom; mag-awit ako ug kusog mahitungod sa imong gugmang walay paglubad sa kabuntagon. Kay ikaw mao ang akong panalipod ug dalangpanan sa adlaw sa akong kalisdanan.
Kay ang Ginoo nga Dios adlaw ug taming; ang Ginoo mohatag ug grasya ug himaya. Walay maayo nga butang nga ihikaw niya gikan niadtong mga naglakaw nga matarong.
O Dios, ang mga mapalabilabihon mialsa batok kanako; usa ka pundok sa mga tawo nga walay kaluoy nangita sa akong kinabuhi; ug sila wala magbutang kanimo sa ilang atubangan.
Ang Ginoo mao ang akong kusog ug akong awit, ug siya nahimo nga akong kaluwasan; kini mao ang akong Dios, ug ako magdayeg kaniya, ang Dios sa akong katigulangan, ug pasidunggan nako siya.
“Sa pagkatinuod ang Dios mao ang akong kaluwasan; ako mosalig, ug dili mahadlok kay ang Ginoong Dios mao ang akong kusog ug ang akong awit, ug siya nahimo nga akong kaluwasan.”
Ang matag usa mahimong sama sa tagoanan gikan sa hangin, usa ka salipod gikan sa bagyo, sama sa mga sapa sa tubig diha sa uga nga dapit, sama sa landong sa usa ka dakong bato diha sa yuta nga nagluya.
Ipahayag ug ipasaka ang inyong sumbong; pasabotsabota sila! Kinsay nagsugilon niini kaniadto? Kinsay nagpahayag niini kaniadto? Dili ba ako, ang Ginoo? Wala nay laing Dios gawas kanako, usa ka matarong nga Dios ug usa ka Manluluwas; wala nay lain gawas kanako.
O Ginoo, akong kalig-on, ug akong panalipod, akong dalangpanan panahon sa kalisdanan, nganha kanimo ang mga nasod moanha gikan sa mga kinatumyan sa yuta, ug moingon, “Ang among katigulangan walay napanunod kondili kabakakan, mga butang nga walay bili nga walay kapuslanan.
Kay mao kini ang giingon sa Ginoo sa mga panon, ang Dios sa Israel: Pahunongon nako niining dapita, sa atubangan sa inyong mga mata ug sa inyong mga adlaw, ang tingog sa kasadya, ang tingog sa kalipay, ang tingog sa pamanhonon ug ang tingog sa pangasaw-onon.
Bulahan ikaw, O Israel! Kinsa ba ang sama kanimo, katawhan nga giluwas sa Ginoo, ang taming sa imong panabang ug ang espada sa imong kadaogan? Ang imong mga kaaway moanha nga magpaitoy-itoy kanimo. ug imong tumban ang ilang habog nga mga dapit.”
Unya si Hana nag-ampo ug miingon, “Ang akong kasingkasing naghimaya diha sa Ginoo; ang akong kusog nabayaw diha sa Ginoo. Ang akong baba nagtamay sa akong mga kaaway, kay nalipay man ako sa imong pagluwas.