“Tungod kay ang mga kabos gilupigan, tungod kay ang mga nanginahanglan nag-agulo, karon motindog ako,” nag-ingon ang Ginoo, “Ibutang nako siya diha sa kasigurohan nga iyang gipangandoy.”
O Ginoo ang akong kasingkasing dili palabilabihon, ang akong mga mata dili mapahitas-on; wala ako magbaton ug mga butang nga hilabihan ra ka dagko ug hilabihan ka katingalahan alang kanako.
Busa si Moises ug si Aaron miadto sa Paraon ug miingon kaniya, “Mao kini ang giingon sa Ginoo, ang Dios sa mga Hebreo, ‘Unsa ba kadugay nga magdumili ikaw sa pagpaubos sa imong kaugalingon sa akong atubangan? Tugoti sa paglakaw ang akong katawhan aron sila makaalagad kanako.
Karon naila nako nga ang Ginoo dako kay sa tanang mga dios, kay iyang giluwas ang katawhan gikan sa kamot sa mga Ehiptohanon sa dihang mapagarbohon silang nagdumala sa Israel.”
‘Kinsa ang imong gihagit ug gipasipalahan? Batok kang kinsa man nimo gipatugbaw ang imong tingog ug gisulinga nimo ang imong mga mata? Batok sa Balaan sa Israel!
Sa tanan nilang mga kasakitan siya gisakit, ug giluwas sila sa anghel sa iyang atubangan; diha sa iyang gugma ug sa iyang kaluoy, sila gitubos niya; sila gidala niya ug iyang gikugos sila sa tanang mga adlaw sa kanhing panahon.
Karon ako, si Nabucodonosor, nagdayeg ug nagbayaw ug nagpasidungog sa Hari sa langit, kay ang tanan niyang mga buhat husto ug ang iyang mga pamaagi matarong ug kadtong naglakaw diha sa pagpagarbo iyang ipaubos.