“Si Saul ug si Jonatan, mga pinalangga ug angayng higugmaon! Diha sa kinabuhi ug diha sa kamatayon wala sila magkabulag; sila tulin pa kay sa mga agila, sila kusgan pa kay sa mga liyon.
Kay siya mitubo sa iyang atubangan sama sa usa ka linghod nga tanom, ug sama sa gamot sa uga nga yuta; siya walay panagway o kaanyag nga kita motan-aw kaniya, ug walay katahom nga kita magtinguha kaniya.
Ang Ginoo diha sa iyang kasuko nagbutang sa anak nga babaye sa Zion diha sa kaulawan! Gihulog niya gikan sa langit ngadto sa yuta ang katahom sa Israel; wala niya hinumdomi ang iyang tumbanan sa adlaw sa iyang kasuko.
Busa nahimo akong tigbantay sa mga karnero nga ihawonon alang niadtong mga tigbaligya ug karnero. Ug mikuha ako ug duha ka sungkod, ang usa akong ginganlan ug Grasya, ug ang usa ginganlan nako ug Panaghiusa. Ug akong giatiman ang mga karnero.
Sa pagkaugma, sa diha nga ang mga Filistihanon miabot aron huboan ang mga patay, ilang nakita si Saul ug ang iyang tulo ka anak nga lalaki nga nangamatay didto sa bukid sa Gilboa.