Apan samtang ang usa kanila nagputol ug kahoy, ang ulo sa wasay nahulog ngadto sa tubig ug siya misinggit, “Hala, akong agalon, hinulaman lamang kadto!”
Unya siya miadto ug gisuginlan ang tawo sa Dios, ug siya miingon, “Lakaw, ibaligya ang lana ug bayri ang imong utang ug ang mahibilin niini makabuhi na kanimo ug sa imong mga anak.”
Sa pagbangon ug sayo sa sulugoon sa tawo sa Dios ug sa paggula niya, nakita niya ang usa ka kasundalohan uban ang mga kabayo ug mga karwahi nga naglibot sa siyudad. Ug ang iyang sulugoon miingon kaniya, “Akong agalon! Unsa may atong buhaton?”
Unya ang tawo sa Dios miingon, “Diin man mahulog?” Ug sa diha nga iyang gitudlo kaniya ang dapit, nagputol siya ug usa ka gamayng kahoy ug gilabay kini didto ug gipalutaw ang puthaw.
ug sila magtindog nga magpaantaw tungod sa kalisang nila sa iyang pag-antos, ug mag-ingon, “Alaot! Alaot! ikaw nga bantogang siyudad, ikaw nga gamhanang siyudad, O Babilonia! Sulod sa usa lamang ka takna miabot ang hukom batok kanimo.”
“Alaot, alaot, ang bantogang siyudad nga binistihan ug pino nga lino, ug sa mahalong panapton nga tapol ug pula, dinayandayanan ug bulawan, mga batong mahalon ug mga perlas!
Ug ilang gibutangan ug mga abog ang ilang mga ulo samtang nanghilak ug nagminatay sila, nga nagsinggit, “Alaot, alaot, ang bantogang siyudad diin ang tanan nga may mga sakayan sa kadagatan nangadato tungod sa iyang bahandi! Sulod sa usa lamang ka takna nalaglag siya.