Kay bisan sa amo nang pag-abot sa Macedonia, wala makapahulay ang among mga lawas, hinuon gisakit kini sa tanang paagi—panagbingkil sa gawas ug kahadlok sa sulod.
Apan ang salampati wala makakita ug kabatogan sa iyang mga tiil ug siya mibalik kang Noe ngadto sa arka, kay ang mga tubig diha pa sa ibabaw sa tibuok nga yuta ug iya kining gikab-ot ug gidakop ug gipasulod niya kini sa arka.
Kay ako nakadungog ug daghang mga hagawhaw. Kalisang anaa sa tanang dapit! “Isumbong siya! Isumbong nato siya!” nag-ingon ang tanan nakong mga suod nga higala, nga nagbantay sa akong pagkapukan. “Basin ug malingla siya, ug mabuntog nato siya, ug makapanimalos kita kaniya.”
Apan ako wala mahimutang diha sa akong espiritu tungod kay wala man nako makit-i didto si Tito nga akong igsoon. Busa nanamilit na lang ako kanila ug mipadayon ngadto sa Macedonia.
Busa ako nagsulat niining maong butang kaninyo aron dili ako moanha nga maguol pinaagi sa mga tawo nga mao untay molipay kanako, ingon nga ako nagsalig kaninyong tanan nga ang akong kalipay inyo usab nga tanan.
Ang anaa sa gawas mangamatay pinaagi sa espada, ug ang atua sa mga lawak mangalisang, mangalaglag ang batan-ong lalaki ug ang ulay, ang nagsuso uban ang tawo nga tigulang.
Tungod niini, sa wala na ako makaantos, nagsugo ako aron masayod mahitungod sa inyong pagtuo, sa kahadlok nga tingali ug nagpatintal kamo sa maninintal ug nga nakawang lamang ang among pagpangabudlay.