Kay ang diosnon nga kasubo mosangpot sa paghinulsol nga modangat ngadto sa kaluwasan ug dili magdala ug pagbasol, apan ang kasubo nga kalibotanon mosangpot sa kamatayon.
Sa pagtan-aw ni Raquel nga siya wala makahatag ug mga anak kang Jacob, nasina siya sa iyang igsoon nga babaye ug miingon siya kang Jacob, “Hatagi ako ug mga anak, kay kon dili, mamatay ako.”
Ug si David miingon kang Natan, “Ako nakasala batok sa Ginoo.” Ug si Natan miingon kang David, “Ang Ginoo usab nagpapas sa imong sala, ikaw dili mamatay.
Ug siya miingon kaniya, “O anak sa hari, nganong subo man kaayo ang imong nawong matag buntag? Dili mo ba ako suginlan?” Ug si Amnon miingon kaniya, “Ako nahigugma kang Tamar, ang igsoon nga babaye sa akong igsoon nga si Absalom.”
Sa diha nga si Ahitofel nakakita nga ang iyang tambag wala tumana, gimontorahan niya ang iyang asno ug mipauli siya sa iyang kaugalingong siyudad. Ug gihusay niya ang iyang panimalay ug nagbitay sa iyang kaugalingon ug siya namatay ug gilubong sa lubnganan sa iyang amahan.
Si Ahab mipauli sa iyang balay nga masulub-on ug wala mahimuot tungod sa pulong nga gisulti kaniya ni Nabot nga Jesreelhanon kay siya miingon, “Dili nako ihatag kanimo ang panulundon sa akong mga katigulangan.” Ug siya mihigda sa iyang higdaanan ug gilingiw ang iyang nawong ug wala mokaon.
Manganhi sila uban ang paghilak, ug uban ang mga pagpangamuyo tultolan ko sila, palakton nako sila subay sa kasapaan sa tubig, sa tul-id nga dalan nga dili sila mapandol; kay ako usa ka amahan ngadto kang Israel, ug si Efraim mao ang akong kamagulangan.
Kon adunay mahibilin nga makaikyas, sila makaplagan diha sa kabukiran, sama sa mga salampati sa kawalogan, silang tanan mag-agulo, ang matag usa tungod sa iyang kasal-anan.
Sa dihang nakita sa Dios ang ilang gibuhat, giunsa nila pagtalikod sa ilang daotang pamaagi, ang Dios nasubo mahitungod sa kadaotan nga iyang giingon nga iyang buhaton unta kanila, ug kini wala niya buhata.
kondili bistihi ninyo ug sako ang tawo ug ang mananap ug pasinggita sila ug kusog ngadto sa Dios. Oo, pabiyaa ang matag usa kanila gikan sa iyang daotan nga pamaagi ug gikan sa kabangis nga anaa sa iyang mga kamot.
Apan ang Dios miingon kang Jonas, “Maayo ba ang imong gibuhat, nga ikaw nasuko tungod sa tanom?” Ug siya miingon, “Maayo ang akong gibuhat sa pagkasuko, kasuko nga igo nga ikamatay.”
Ug si Pedro nahinumdom sa giingon ni Jesus, “Sa dili pa motuktugaok ang manok, ilimod nimo ako sa makatulo.” Ug siya migula ug mihilak sa hilabihang kasakit.
Apan ang tigpaningil ug buhis nga nagtindog sa layo, wala gani motan-aw ngadto sa langit, apan nagpukpok sa iyang dughan nga nag-ingon, ‘O Dios, kaluy-i ako nga makasasala!’
Sa ilang pagkadungog niini, sila mihilom. Ug ang Dios ilang gidayeg nga nag-ingon, “Sa mga Gentil ang Dios naghatag usab ug paghinulsol ngadto sa kinabuhi.”
Nahadlok ako nga inig-anha nako diha pag-usab, tingalig maulawan ako sa akong Dios diha sa inyong atubangan, ug nga masubo ako sa daghan kanila nga nagpakasala kaniadto apan wala maghinulsol sa kahugaw, sa salawayong pakighilawas ug sa pagpatuyang nga ilang gihimo.
Ug sa ingon niana, ako malipayon dili tungod kay kamo nasubo lamang kondili nasubo ngadto sa paghinulsol, kay kamo mibati sa diosnon nga kasubo, ug nga wala diay kami makahimo ug kadaot kaninyo.
Kay kamo nasayod nga sa kaulahian, sa dihang gitinguha na niya ang pagpanunod sa panalangin, siya gisalikway, kay wala na siya makakita ug higayon sa paghinulsol bisan pa nga gipangita unta niya kini nga inubanan sa mga luha.
Si David nasubo sa hilabihan, kay ang katawhan naghisgot sa pagbato kaniya, tungod kay ang kalag sa tibuok katawhan naguol pag-ayo, ang matag usa alang sa iyang mga anak nga lalaki ug sa iyang mga anak nga babaye. Apan si David naglig-on sa iyang kaugalingon diha sa Ginoo nga iyang Dios.