Sa dihang 99 na ang panuigon ni Abram, ang Ginoo, nagpakita kaniya ug miingon, “Ako mao ang Dios nga Labing Gamhanan, pagkinabuhi nga dili masaway sa akong atubangan.
Ako mahimo nga iyang amahan, ug siya mahimong akong anak. Kon siya magbuhat ug sala, ako siyang kastigohon pinaagi sa bunal sa sungkod sa mga tawo ug sa mga hampak sa anak sa mga tawo.
Ako mahimo nga iyang amahan ug siya mahimo nga akong anak. Dili nako kuhaon ang akong gugmang walay paglubad gikan kaniya ingon nga gikuha kini nako gikan kaniya nga una kanimo.
Ako moingon sa amihanan, “Buhii sila”, ug sa habagatan, “Ayaw pugngi;” dad-a ang akong mga anak nga lalaki gikan sa layo, ug ang akong mga anak nga babaye gikan sa kinatumyan sa yuta,
“ ‘Ako naghunahuna unsaon nako pagpahimutang kanimo uban sa akong sa mga anak, ug paghatag kanimo sa maayong yuta, usa ka labing matahom nga panulundon sa tanang mga nasod. Ug ako naghunahuna nga motawag ikaw kanako, Akong Amahan, ug dili mobiya sa pagsunod kanako.
Manganhi sila uban ang paghilak, ug uban ang mga pagpangamuyo tultolan ko sila, palakton nako sila subay sa kasapaan sa tubig, sa tul-id nga dalan nga dili sila mapandol; kay ako usa ka amahan ngadto kang Israel, ug si Efraim mao ang akong kamagulangan.
Kay sila nga mga nailhan niyang daan gitakda usab niyang daan nga mahisama sila sa dagway sa iyang Anak, aron siya mahimong panganay sa daghang mga magsoon.