ug iyang itugsok kini sa kaha o sa kaldero o sa kawa o sa kolon, ug ang tanan nga madala sa tinidor maiya sa pari. Ingon niana ang gibuhat nila sa mga Israelinhon nga moadto didto sa Silo.
Ang mga iro dako ug kaon, sila dili gayod matagbaw. Ang mga tigbantay sa karnero usab walay panabot; sila misimang ngadto sa kaugalingon nilang mga dalan, ang matag usa sa iyang kaugalingong kaayohan, ang usa ug ang tanan.
Kay ang dughan nga gibayaw ug ang paa nga gihalad akong gikuha gikan sa katawhan sa Israel gikan sa mga inihaw sa ilang halad sa pakigdait ug gihatag kini kang Aaron nga pari ug sa iyang mga anak nga lalaki ingon nga ilang bahin hangtod sa kahangtoran gikan sa mga anak sa Israel.
nga nagkaon sa unod sa akong katawhan, ug naglaksi sa ilang panit gikan kanila, ug nagbali sa ilang mga bukog, ug nagtagodtagod kanila sama sa unod diha sa kolon, sama sa unod diha sa sulod sa kawa.
Aduna untay usa kaninyo nga magtak-op sa mga pultahan aron dili kamo maghaling ug kalayo ibabaw sa akong halaran sa walay hinungdan! Wala akoy kahimuot kaninyo, nag-ingon ang Ginoo sa mga panon, ug dili ako modawat ug halad gikan sa inyong kamot.
Ang nabatasan sa mga pari ngadto sa katawhan mao nga kon may maghalad ug inihawng mananap, ang sulugoon sa pari moduol samtang gipabukalan pa ang unod dala ang tinidor nga may tulo ka ngipon,
Dugang pa, sa dili pa sunogon ang tambok, ang sulugoon sa pari moduol ug moingon sa tawo nga naghalad, “Hatagi ug unod ang pari aron isugba, kay dili siya modawat ug linat-an nga unod, kondili hilaw.”
Nganong gitamay ninyo ang mga inihaw ug mga halad alang kanako nga akong gisugo, ug nagpasidungog sa imong mga anak nga lalaki labaw kay kanako pinaagi sa pagpatambok sa inyong kaugalingon sa mga piniling bahin sa matag halad sa akong katawhan nga Israel?’